Teveel bij - zinnen

Teveel bijzinnen voor mezelf en wie weet. Vannacht weer wakker en vergeten de stekker er uit te trekken. Zo zeker als ik was; dit is het einde, morgen begint een nieuwe dag. Maar nu verdient beter met weten, niet meer met mezelf voor de gek te houden zonder tijd verspillen. De ochtend brak, zo als gewoonlijk te vroeg voor opstaan laat staan ontwaken, met spijt aan in mijn raam. Kozijnen, vensters liegen immers alles voor, maar vooral die dagen. Ik wreef de zonde uit mijn gedachten. De jeuk brandde in mijn benen.Dit hoort niet bij sluimeren en in dromen is het helemaal bedrog. Ja, ik kwam bedrogen uit. Een goed gemikte kneep, ooit geleerd in overleven met nagels in het vlees, liet mijn uit buitenzinnig in beleven; dit is zeker weten. Weer een dag om nooit te vergeten hoe de regen de ramen wast en neerslag altijd neerwaartse bewegingen laat zien. Immers druppels huilen vette tranen op een vuile ruit. Alsof ze mijn gedachten kunnen lezen. Gespannen luisterde ik de merel af. Ergens uit een niet gesloten gordijn, gloorde de ochtend behoorlijk. Al is bekoorlijk daar geen rijmpje op. Nee, het deed geen zeer meer, een paar uur vluchtig slapen lost zoveel vragen op. Dat ik de dag weer, alweer regen, opnieuw kan dragen naar de volgende nacht. Wie weet kom ik ooit mezelf tegen. Mijn vingers blijven maar vreemd spelen met die allerlaatste waan, ik verbied ze na te denken. Zet de koffie in het donker opdat het oppervlak niet spiegelen kan. Ook de vlekken van nacht vallen minder hard in het schemer te verdragen. Het is stil nu, ik zet de radio aan. Nieuws is een remedie tegen beter weten. Zo, dit is een dag waarin al 30 kilometer filerijden mij de hoop schenkt dat fietsen in ieder geval frisse moed en buiten lucht biedt. Ik geniet nu in volle teugen van de regen. Vreemd toch zo een uur geleden.