De val van Urk

De wind viel stil, hoewel de aarde draaide. Dat zag je aan de zon. Er was geen

beweging meer te verkrijgen, alles zat moervast. Zelfs geen vin

verroerde, niets maalde, alles bleef. De lucht, hemelsblauw, zweeg ook in alle talen.

Een waadvogel die nog bewoog zwom gewoon zonder te bewegen. 

Er kabbelde nog een luttele golf. Maar hield het midden tussen kruin en

dal. Een rijtje molens, juist geplaatst, bleven roerloos maar hielden

tenminste het hoofd nog boven water. Dat lag heel anders voor Urk.

Daar sputterden ze tegen. Uit de verte leek niets aan de hand. Maar

ondertussen. Juist nu het zo bladstil was, viel dat van die urkers

tegen. Velen hielden visjes op het droge, een enkeling sleepte nog wel

eens wat aan. Maar vandaag, toen het zo stil bleef, kon je duidelijk hun

tegenwind van eerder horen.

Ondanks dat ze niet met molentjes lopen hadden ze die slag daarvan al wel gehad. 

Het zag er zo, een plas of wat verder, wat overdreven uit. Geen wolkje aan de lucht 

Toch lag Urk daar, verheven met het hoofd net boven water, wat verloren bij. Het was

de ruimte die opspeelde juist, juist vandaag, dat er geen schot in zat, 

verklaarden die Urkers de molens de oorlog. Hoewel vreemd genoeg

de wind weg was, de aarde draaide, er geen vuiltje aan de lucht was,.vielen zij de molens aan. 

En zoals te verwachten was van malle molens niets beroerde, alles bleef doodstil. 

Geen vin verroerde, de aarde draaide. Dat kon je aan de zon goed zien. Je kon er dan ook geen lucht

van krijgen dat hier iets bij gewonnen was. Vreemd genoeg zweeg ook de maan toen ie op kwam aan de andere kant van de zon. Terwijl ie juist anders altijd zo vol is rond deze tijd van het jaar.

Er ging iets over het water. Die eerder zag dat alles goed was en herhaalde voor gemak even dat citaat

uit genesis zeven. Niemand begreep of dit nu de eerste of de laatste dag betrof, waarop een oordeel werd geveld. Want zoals gezegd:

Alles werd stil er was geen beweging te verkrijgen. Niets viel op en juist daar viel iedereen over. Zelfs of een bootje meer of minder er nog toedoet. En of die schuit wel deugde?
Want de stilte heerste en daarom maalde men alom. De zon brandde, water verdampte. Het werd wat vochtig. Je hoorde zachtjes iemand de wieken nemen. Een ander verhaalde over regen. Al was dat meer een zacht geruis dan oorverdovend. En dus had niemand daar een boodschap aan.

--