Ademnemend

Wat een strop, ik had me even in de lucht te drogen gehangen.
Toen bleek dat lijntrekken geen zin had. Het brak, zoals met gemak
wel vaker lijntjes breken die getrokken werden, af. Ik lag luchthappend
op mijn zij, te snakken naar juist die lucht die mij ontbrak. De boom sprak
ook in het luchtledige; "wie hangt er aan mijn tak?" geen benul, hield ik vol,
men bladert wel eens vaker, of zingt in koor, naar het schijnt het hoogste lied, al bungelend.
Desnoods de wind, die welgezind, hier wat van in beweging zet. Maar geenszins
was hier sprake van opzet in het spel. Het spel, gespeld in woorden, speelt geen rol
van betekenis, bij zo'n snode daad van onvermogen,
waarmee gezegd is dat de zwaartekracht boekdelen voor zichzelf mompelend uitspreekt.
-
R