Sleetse steels geworpen blikken

Zonder blikken en blozen, overigens strompelt gebocheld, gaat de joffer uit weide kringen, trager dan met de pen beschrijven kan, over het oude dijklichaam. Lopend als een vraagteken wenst zij zich het montere uitroepteken, al gunt zij, zonder blikken te blozen, er op toe nimmer iemand een blik waardig te gunnen.
Aan haar verkleeft een talig wreed verleden vol pennestreken van vreemde hand.
Ze minkoosde de muse van de losbollige poet van vrouwelijke snit, die hoog en breed geborgen en bijna opgebaard te rusten lag in het ambachtelijk krot, dat voor een habbekrats gekocht was door haar eerder zo erbarmelijk beminde verloofden uit een vorig leven. .....