Uit niets blijkt mijn gelijk.

18 januari 2010

Het zuiver witte; zeg bij wijze van spreken*

Gemeenplaats in de toelichting;*link!







 Ik ben prof snelwegger en zie hoe bij mijn 'uitstapjes' al
benenstrekkend op desolate 'carpoelplaatsen' ontredderde geesten het
avondlicht vers(t)ieren in elkanders ogen. 



Alle denkbare vormen van 'geslachtsgemeenschappen' vinden tussen deze bejaarde kinderen plaats.
Ongelukkige verkeersongevallen die de weg kwijt zijn en bij geen enkele op - en afrit meer passen. 



Mannen lopen zichzelf te etaleren, vrouwen zoeken zelfbevrediging bij klaarkomende paren. 
Gemeenplaatsen, letterlijk (zelfverloochenend). Ik hoor het kreunen van de gezinsleden
uit hun blik schreien. Alles wordt vergeven in hun 'ogenblik'; geen blijk van zelfvoldoening. 

Geen mededogen maar meedogenloos parkeren zij hun gezond verstand voor een enkele trip in een al dan niet
betaalde wip.


Ware ik manhaftiger, zou ik ze vereeuwigt willen zien in mijn digitaal, vandaar dit 

(en deze uitzonderlijke toelichting op een vers. Uiteraard.) 
Begrijpelijkerwijs vat ik deze ontsnappers uit hun werkelijkheid niet, ook de veelvuldigheid in dit overspelen van de hand niet.

Zakelijk vertegenwoordiger, versleutelaar, vrachtlader en uitgestreken
mantelpakker, mantelzorger en manteldraag-sterren zowel als amateur
huisvrouwelijker of jonglerenden huppelen ongeacht de mate van
geslachtsrijpheid rond hun lege uitgewoonde voertuigen van de geest.
 Achterwege latend hun gemoedstoestand met slechts een mobiele
jachtvergunning in hun macht.

Ze komen en gaan allemaal vroeg of laat klaar met elkaar en tevens er
achter dat leven uit zinsbegoochelen bestaat. Thuis achter de warme
prak en hoogst waarschijnlijk in alle onschuld handenwassend bij hun lieflijk nageslacht.


Ik aanschouwde zoveel gekentekenden die ik optekende;
 tot in het oneindigen becijferen, 
hoe verlaten leeg kan zijn 
bij wegrijden 
achter een stroom van begerige uitlaatgassen 
die de vrije baan verkozen in deze kilte. 

Over mij

Mijn foto
Als ik later dood ben wil ik dichterlijk zijn: Hemelsblauw verdichten in deze lijnen tot nagelwitte strepen. Los weer in de hoogte op vanuit het niets tot onvergankelijk leven. Tot dan toe leef ik me in de regel uit.

Volgers

Blogarchief