Er is geen land te bezeilen

Eenvoudig ambachtschap werd niet meer in de schoot geworpen.
Zoveel oorkonden werden alleen nog maar met proeve van bekwaamheid afgelegd; dat sloeg op gebrek aan handvaardigheden. Toch werd daar vertrouwen ingelegd en uitgeschonken voor reddingswerkzaamheden. Het was zo bitterzoet met geluk nog slechts aan een zijdedraadje, bijna halsbrekend, er kraakte wat voor het brak.
Men had zichzelf vergist en per ongeluk alarmbellen opgehangen voor een raar gezicht.

Uithuizig raakte men wel steeds meer, in zwang ook zover het oog reikte vluchtte men uit de koude drukte weg. Al was het maar om er naar terug te verlangen met terugverdienen waar men het land aan had, een drukte van jewelste. Want waar op gevoel niets was, was zoveel meer geld te verdienen in overvloed. Dit alles vanwege rijkswegen en naoorlogse klimaatveranderingen, men leed in weelde en vermaterialiseerde hard. Leed zielentogend aan verrijken en geestdodendheid.

Een moeder kwam langszij liggen, het was de mijne. Droomde ik. Zij hield van mij en hield mijn hart nog even vast. Stilzwijgend verlandde wij nog wat, ontwaterden. Toch was er sprake van wateroverlast en moeilijk om aan land te geraken onder deze blote hemel van de naakte waarheid. Er was geen land mee te bezeilen, ze zwaaide me uit en dreef af. Ook de vogels deden er stilzwijgend niet meer toe.

Wat was er met mijn vader aan de hand? Was hij tijd of land?
Me moeder zei nog het is de zondvloed met haar sprekende ogen. Ze was de aarde zat. Ongemakkelijk over zoveel overlast vergat ik ook gemakshalve de overzijde waar naar ik oversteken wilde toen de zee opspeelde. Ja overstolpend was dat. Ik had een broertje dood aan indrukken die ik vergeten was.

Er werd een gilde penning afgelegd. Want eenvoudig handwerk bestond alleen nog maar uit pennenstreken. Maat werkwerk op papier en torenhoge schulden als veilige vluchtkantoren.