sestertiën sussen (Abundat dulcibus vitiis)

Dag huis van mijn bestaan dat ik in nachten braken heb opgetrokken tot een recht van dromen die ik trede voor trede heb ontnomen uit haar beton skelet tot koele deken in de zomer hitte en luwte plaats tegen de bitterzoete koude van de snijdende orkanen die de winter voorschotelde.
Ik diste mij opperbest in smakelijke porties vrede, peuzelde en puzzelde aan de slakkenhuisjes en de pootjes van parasieten om te achterhalen waar ik uit voortgekomen was.

Dag huis dat ik ontmantel op z'n beestachtige waarde. Jij wrede gehoorgestoorde boodschapper die je van burenleed was. Die onvolkomen me leerde de nachten in te korten tot bewustzijn. Mijn zelfbeeld uit klei getrokken koesterde met mijn bloedlichaampjes omdat ik het zo teer beminde jongetje liet spelen in mijn gedachtengangen die ik naliep, in en uit schiep, opdiepte tot mijn-schachten van brandstof op papier.

Dag mijn huis, kerker, doolhof, dolhof, lustoord waar ik de slappe lach leerde hoe lullig ook. De liefde wreed werd verstoord in storing van het lid dat het vertikte stijf te staan voor onderkomen in scheemaecker's portaal en slechts in jouw kil beton het klaarspeelde natte dromen te verwekken. De ware bètablokker werd die gekroond met mijn kransslagaddertjes de giftanden van de dood ervoer, glimlachend omdat ik eerder al voor jouw ondoordringbare muren uit de keerzijde van het bestaan vervaarde op de snijtafel.


Mijn bunker waar de koppen tegen de muren klonken als klopboren, gat voor gat voor geen gat te vangen was, de lijken nooit uit de kast, en jij gelukkig mijn achtertuintje was. Waar weer en wind het klaarspeelde met mij tot een gewas van wasdom. Wij boomden daar tot volwassenen die in de blauwe regen konden drenken en van iedere spriet de naam wel wisten of weer wiste tot een maagdelijk zwart onderkomen. Daar lag nog een bil in mijn onderbroek de zon te verdelen op reis te gaan tussen haar benen of juist de benen nemen. Ik verkoos niet maar ging via jouw achterdeur de wereld uitwonen.