ik was nog onderweg over bospaden. Overwoog te gaan schrijven over stekelige heden. Iets bijtens bracht mij daar toe. Het stak niet zozeer in het oog, maar het oor beluisterde kramp.
al voortschrijdend bekroop mij het gevoel dat mijn fijnschrijver niet was voorbestemd om zelfs maar te overwegen mezelf hierin bloot te geven. Liever staar ik wezenloos met tegenlicht naar de schoonheid van de bottel. Die zo uitstekend oplicht dat zelfs ik vergat om verder me over stekelige aangelegenheden uit te laten dan met de hond, mijn trouwe vriend, die uitgelaten voor mij weg schiet. De zon stak schril af in laag strijk licht waardoor oogverblindend ik willekeurig een richting prikte uit het verschiet in schier onmogelijk begaanbare paden. Zelfs de tijden vergat waarin dit zich afspeelde. Alles liep zo als het goed afloopt met uitstekend weer, men vergeet wat men vergat en stak de handen in de zak, om te achterhalen waar of de pit zat in het doorlopen van eerdere prikkende afgesproken dwarsheden.
Posts
