Haar poppenhuid heeft het begeven, de spanning liep (bij wijze van preken) te hoog op. Mijn rose knop stond op ontknopen, zij barstte daarbij in verlangen uit. Wanhopig ook toen de schulp geloken bleef.
De roltong, een fabulair gegeven, dwong mij tot verstijven, het vege lijf kwam in gedrang, in het nauw gedreven. Dit alles door honingzoet verlangen in een morgendauw druppel gestaag dalend ter aarde. Fris en monter maar uiteen.
Haar vleugels hebben het begeven. Ze bestierf het zo, zienderogen. Al neigen nog haar tastorganen maar reiken niet naar mijn beleven. Dit leven is vergeven van de metaforen die getekend op haar vleugel, slag voor slag verpulveren in de ochtendnevel waarin je zoveel stof niet ziet als afzonderlijke deeltjes weten.
Posts
