De aangevroren webben, gebouwd van ragfijn weefsel, hangen bewegingloos in deze gedachtegang. Hangen rustig in de schoonheid van de kilte nutteloos vanuit het ontwerp in de luwte van het dakspant.
Op gespannen voet in afwezigheid van de ontwerper geeft het wielweb vreemd genoeg de rust in de vorm die het vierkant aanneemt. Verdikt door rijp raakt het op gespanne voet met de werkelijkheid die het omgeeft. Het oog wordt gevangen in de ongrijpbaarheid die het aan zich bindt.
Geen dood moment meer te vinden in dit tere weefsel dat slechts diende om het leven te ontnemen van de vrije vlucht, omspant het nu alleen maar hoop dat in de kleinste detail van schoonheid leeft. De goedkope afwerking van de daklijst in combinatie van de bosgroene verf bijt uit tot dit witte oogmerk.
De wens om deze bevroren tijdsfragmenten te vereeuwigen komt voort uit een gedachte dat het een anker zet op die plekken waar de beweging in alle rust is waar te nemen. Het oog niet meer verschaft dan stilte waar het zachte kraken van het web, dat zich tegen de lucht verzet, is aan te horen.
Weten, naderhand, dat vergankelijkheid in schoonheid zit die niet meer dan herinneringen terug aan dit moment dat voor eeuwigheid zich in het klimaat herhaalt, maar voor nu is vastgelegd als kleinnood, een geste aan de geest die er om schreeuwt gevangen te worden in de lijnen van dit web.
Posts
