De man die de weg was

Hij was de weg
kwijt
geraakt
in zoveel beslommeringen aan z'n kop.
Gezwachtseld in lompen, wol om zijn
hoofd, onomwonden in een straffe Ooster,
was hij de retrospectieve syrierganger op z'n retour.
Hij takelt zichzelf af en toe, goed uitgerust op billboard toe.

De weg wordt daarop aangegeven, de weg die de weg kwijt is.
Barre voets of slechts op sloffen waar hij uitschiet, gaat hij
de dag in en uit langs witrokken zijn geest te buiten in luchtjes scheppen.
Zo kwam ik hem onlangs tegen bij de vuilcontainer van de plaatselijke klusjesman.
Op zoek naar iets waarop hij de weg kon aangeven die hij ook zocht.
Hij vond wat spaanplaat, versplinterd samengeperst leed van eerder bomen,
nog goed geaard in vertrouwde grond, nu restant van een megaklus voor een ZZPer.
Het paste hem zo bijdehand, dit paneel terhand te nemen als zijn gelijke waar
het uiterlijkheden betreft.

Hij woonde eerder naast een man die uit zichzelf vermoedelijk was
heengegaan. Nu woont hij zichzelf uit, opdat hij dezelfde weg wil gaan.
Zijn pakhuis raakt overvol en ontvolkt met opgeknoopte gordijnstof voor de ramen.
De tuin, een waar onderkomen voor vrouwelijk schoon, zover het bloemhoofden betreft.
Die planten afgedekt tegen weer en wind beschermt hij op het hooge land; verfraaien zoals hij ook de hermafrodieten bestrijdt die in zijn lusthof de weg kwijt zijn. Huisjesslakken, met name de segrijnen, zijn er al behoorlijk ontheemd. De oude Chinees in hem wakkert dit alles aan.
Hij heeft een naam, al heb ik geen idee, heet hij de man uit Syrië  die hier de weg kwijt is.
Een techneut weleer, die vermoedelijk weet hoe zijn volk leeft en daar op zijn manier de brui
aan geeft.