Ik was juist van plan het op te richten toen het al opgeheven was.
Het viel wat tegen om te leven, met een opgeheven hoofd.
Alsof de romp het einde van de wereld betrof met niets daarop.
Zonder kop, zelfs geen kans tot oprichten, is een strop.
Maar zelfs "daarin" is het zonder hoofd niet meer te doen.
Het is inderdaad vreemd gegaan, dat hoofd dat ergens meespeelde. Een spiegelbeeld, zo'n een waar geregeld in gekeken werd, om te bezien 'of hoe't stond, viel tegen. Toen brak de vervaging op, een mist, beslagen ruit, iets dat het opgeheven hoofd onttrok aan de werkelijkheid. Als in de wolken gelijk bleef het opgeheven maar mistte enige helderheid. Als uit het zicht onttrokken gelijk, zo vaag verdween het in een deken van mist. Je mistte het na verloop van tijd niet eens, dagelijks na het douchen gelijk was het spiegelbeeld een schimmig aftreksel van het opgeheven hoofd.
Ik heb me oren er maar na laten hangen. Vooral, toen al te laat, niemand luisterde naar mijn op te heffen hoofd, alsof er een verkeersknooppunt werd opgeheven haalde men slechts opgelucht adem, zoals wel vaker bij verdwijnende knelpunten geschiet. De pijn van opheffen zat/zit me dan ook tussen de oren. Hoewel, alweer vreemd genoeg, ik die juist met een opgeheven hoofd moest/ moet ontberen.
Ook kopzorgen ontbraken, hoewel het besef
zonder denkvermogen te moeten leven,
wel weer zorgen baart. Ook haar baart het geen zorgen meer.
Er valt niets te zien laat staan te scheren, dus zit ik daar niet mee.
Omdat ik nooit hinder van hoofdpijn had, heb ik dat nu ook niet als fantoom.
Het steekt natuurlijk wel om nooit meer met kop ergens boven uit te steken.
Maar ook daar staat tegen over dat een kop van jut ook uit te sluiten valt.
Niemand die mij nog onder ogen komt, met mijn opgeheven hoofd
of mij op mijn blauwe ogen gelooft. Zelf ben ik ziende blind,sprakeloos
en nooit meer van de tongriem gesneden. Een mond om na te spreken of
eentje vol van tanden zit er niet meer in, met een opgeheven hoofd.
Te voeden is hij evenmin zo stom geslagen als ik ben. Kussen is
als zoenen, of iets daar tussen in, uit den boze met een opgeheven hoofd.
Ik leg me daarbij neer, laat niet het hoofd er maar na hangen, maar gewoon...
wat je als kip zonder kop ook zou doen in dit geval is kakelbont gaan lopen
rennen in het rond. Even als mijn landgenoten met hun kop vol zorgen,
onderscheid ik me daar in, met mijn opgeheven hoofd. Het is een hoofdzaak
om te beseffen dat, gelijk een leeghoofd daarin, ik ben. Wat mijn doelloos leven
wel weer een extra dimensie geeft. Bovenal die niet opgeheven hoofden uit torn ik, ben ik opvallend genoeg een verschijnsel, dat zijn hoofd nergens meer over breekt en losbollig voort leeft. Zij het zonder spiegelbeeld waarin ik eerder zo gaarne naar mezelf uitkeek.
Posts
