Het liegt er niet om

of hij waardig is heen gegaan, laatstaan waarheen danwel, ik heb geen idee. Het contact met aardse zaken is verbroken toen hij in de witte weelde verdween en vandaar in hoger sferen. In iedeeen komen de dagen tot rust rondom zijn woonstee. Het tiert weelderiger als weleer. Al moet gezegd er wordt kruiskruid te grazen genomen, een onverlaat wellicht of een paardenliefhebber misschien. Verder gedijd zijn ‘origide’ ( rietorchis voor de welverstaanders) uitstekend en schiet in zaad rond deze tijd. Stofzaad dat vervluchtigd gelijk geesten over water of stof dat de akker verlaat. Uitgewaaid gelijk hij ook nimmer neer zal dalen, blijft een open vraag.
Hij zwijgt als een graf, hoewel ik niet weet waar zich dat bevindt. Slagen de zwanen met vlag en wimpel, waarachtiger nog de uitgemolken koe van een of ander kunststof fabrikaat dat zijn achtertuin bewaakt.
Misschien is het huis al van zijn achternaam afgehaald, onbewoond zegt niets anders en is in zekere zin niet onbewoonverklaard. Hij blijft zijn stempel toe nog toe drukken in alles en schitteren in afwezigheid.

Eerdaags halmen de zoden rijk en wuiven naar voorbijgangers die de doodse stilte wel ervaren zijnde bedevaartsoorden voor gehoorgestoorde trommelvliezen en overprikkeld netvlies dat alleen maar schreeuwende kleuren en ingekleurde klanken dulden. Rust een toegevoegde waarde aan dit pand. Ik wens mij gelukkig met deze gedachte en klink op ontelbaar lange dagen uitgestorvenheid alhier.