Een schone droom gevist uit vuile lakens

Hoe klaarkomen vanzelfsprekend is, een antwoord zonder vooraf gestelde
vraag. Of één die al vergeten is, al voor het op kwam dagen. Wat je
weleens treft in straatbeelden, waar ook ongevraagd, een gezicht zich
opdringt. Een gezicht dat het wel durft te wagen bekend te zijn zonder reden, in't
voorbij gaan. Schreden verder ontwaakt dat beeld, terwijl de
uitgevreten patatbakken aan je voorbij snellen, als bladeren uit een
herfst tafreel.
Niets spreekt meer voor zich, alles is ongevraagd verleden; een
herinnering. Verwart met dromen een geheel aan onzeker heden. Ter hand
gesteld zit je nog slechts met het verschoten zaad. Een onopgeloste
maar wel gepleegde daad.

 Er lag een oud matras aan ten grondslag, waarop eerder ook een boom en
met veel kabaal van kauwtjes zich uitwoonden. Een handvol niet terzake doende margrieten,
zo nu en dan een zwanenbloem, wat onverstoorbaar wuivend riet, dobberende plompe
bladeren vol geschreven parelen van een zojuist gepubliceerde bui.
Alles nat, bezweet in het ontwaken, verdween gewoon weer als
zonnevlekjes uit de kroon met voor de zon geschoven wolken. De deken
waaronder je bewoog om het laken op te vissen bleek doorweekt van al
die dingen.

Het is vreemdgegaan hoe ruisend onverstoorbaar het laken opgediept
schoon genoeg bezweek in de wasmachine. Per ongeluk op 'bonte was'
werd een programma afgewerkt.
Daarop trof de wind, later tot diep in de weefsels, niets meer dat
deed herinneren aan de bonte weide, het lommerrijk of poelen zonder al
deze beslommeringen. De natte droom was uitgeweken naar de
rioolzuivering om uitgespoeld gewoon weer oppervlakte water is met mij
daar aan die oever turend naar een vreemd verschiet. Een droomlichaam
dat verdacht veel weg heeft van een dijk waarop je lopen, zitten , slapen
en ontwaken kunt.