Uit niets blijkt mijn gelijk.

17 oktober 2010

Verzet tegenvallend gebladerte

 Wie werpt zich nog op tegen het ontkronen,
het nakend kil bestaan? Links of rechtsom wassen ons de oren in natte
toekomstdromen vanuit de kijkhut op de zandplaat van't bestaan.
De weerwil van het komen,
de tegenzin van gaan.
Zijn er nog wel droomvolle dagen in een lommerrijk bestaan?
Of is teveel kommer en kwel dat voetrot maakt, het peil verlaagt tot
bedenkelijke tegenslagen met de striemen van verbale orkaankracht.
Gemakshalve bulderen op de open vlakte dat nergens op terug slaat.
Terwijl de luwte van het onderkomen in echo's uit beton bestaat.
Dat maakt vlees week en ledematen strammer van de populistische ambtenaar.
Hij die veeltaligheid als nattigheid ervaart, gelijk veelwijverij op
de werkvloer geil maakt. En mondkapjes verkiest boven hoofddoekjes in
zijn krimpend beschimpt bestaansrecht.
Teveel nationaal verbaal geweld in de komende overvloed aan dubbele
paspoorten van hen die later nog een droog onderkomen hebben. En de
Laaglander, die de drie kleur aanhangt, verzuipt in een keurslijf van
besluiten tegen de vervreemding en voor volk en vaderland in z'n eigen
zompigheid waarin hij nattigheid niet goed aanvoelde..
Uit de doeken met een onomwonden keurslijf In het vocht dat zich een
baan breekt knaagt in deze kwelzone zich een woeste kreek van
rechts omwonden tegenstromen. Komt de peilstok nog van pas. In links
polshoogte nemen of desnoods mee polsstok springend door de dras van
de hete brij.
Er lag een leemlaagje onder teveel vuil gemaakte woorden in
managementtalige doekjes voor het bloeden van de geschonden maagd. Van
de delta commissaris, die het alfa en omega uitvond werd niets vernomen
omdat het in het aanslibbend probleemgebied der lage landen verzandde
op een bezopen maasvlakte. Juist nu de politiek kleurde bekende op de
  getijdenbewegingen van vergrijzen en ontgroenen deze herfsttijden van ons
bestaan.
De taal biedt een veilig onderkomen in een handvest dat in de broekzak
gepropt een onleesbaar werkje wordt na een wasbeurt tijdens een flink
opgehouden hoogwater.

Men zeikt wat en klaart.

Over mij

Mijn foto
Als ik later dood ben wil ik dichterlijk zijn: Hemelsblauw verdichten in deze lijnen tot nagelwitte strepen. Los weer in de hoogte op vanuit het niets tot onvergankelijk leven. Tot dan toe leef ik me in de regel uit.

Volgers

Blogarchief