De kunst van het ontrafelen bij het natafelen van het mottenballengedicht

tot de muffe naftaleenlucht hun de metaforen laat conserveren om te prijken met hun veelgeprezen woorden van het stom geslagen bloed dat eens de wereld verrijkte met poëzie vergalt nu tot bitter uitgespogen cliché matig - heden

hun taal is een wetenschappelijk alkoof van selebrale zinnen zin gegeven in zeer verantwoorde academica en geronnen taalvaardigheden die het betonrot van universiteiten uitstaalt en hun te hoog door geschoten welgeleerde maar ozo bestudeeerde lettergeesten als lijkwaden om hun nederlandicale koppen waar in het sediment van gramaticaal is neergeslagen tot consolideerde internetjes opgeschreven poËticaatjes appeltaartjes voorbij de heilige geest uit het rijk van het pure onbesmette kinderspel in taal

Zij lezen, o mijn god zij lezen alsof het geschreven staat en gedrukt tot leugen een waarheid achter iedere schaduw verbleekt tot deze lijkwade van de taal die ooit boterbloemen en en paardenbloemen geel de wei deed jubelen maar thans bemest met overdaad slechts het scharlaken verlogend tot groene schijn van slechts een snede mals maar zo schraal eensoortig gRaS

dat voor mijn voeten uit de kievitkuikens verjaagd met schraalte en droogte van het strottenhoofd kostend en balend tot plastic drollen glad netjes opgeslagen voer voor de uitgekauwden en voorgeprogrammeerde leesbrildragers, de jeugd die ons de vrijheid ontneemt om ouder worden gewoon dol te draaien zo als het hoort

______vette honger, een scheldkanondade _________voor de carbonadedikke lettergeest van onze kinderen uit ons oververzadigd goed onderwezen maatschappelijk wezen
al te waar het bewustzijn is gereduceerd tot rare rEAlItEiT het rationale herboren individu van circa driehonderd vierkante meter eigen grond met hek er om als levensdoel voor hun nageslacht

Roemloos zijn zij de sterkste in getal

Het klein gefriemel van het soldaatjesleger aan de bladrand

knaagt zich een weg door het groene weefsel van het luizenleven.

Oorverdovend stil beweegt de spanner en beneemt het leven

in de eiken- zichtbaar verrukt - zo het toch geel zomert van vruchten,

vroegtijdig aan blauw omvattende lentedagen. Alwaar een citroentje

te goed is om alleen te zweven en paart dit aan de bosranken. Lavend en laverend nipt een aan werelddeel vernoemde vlinder zich in de vijverpartijen, terwijl de merelogen het bekijken.

Geen poel zo dronken of een kikkerkoor bejubelt het met eiersnoeren,

biddend om een spitse vondst van scherpgeslepen reigermuilen,

gelijkend ooievaarsbenen, spillend om het graaigrijpend te versmaden.

Zo verlustigen zichtbaar kolkend de baarzen tot paaiplaatsen het water.

Ruigte is een stoeiplaats om te vertoeven in het uitgebleekte riet,

waar koorknapen na de mis het met poezen moeten doen.

Wiebelend in roeiboten zien de visdiefjes nog een tot tientellende stekelbaars

verstijven onder het bedrijven van het vreten, de vinstralen tot venijnige doorns.

Ergens bloedrood speelt de zon een laatste oorkonde met de muisjes

voor de slechtvalken; die weldoordacht hun galgenmaal bereiden

tegen de torenvalken; die met hun kromme snavels verbeten

bidden tegen teveel kiekendieven. Als het gaat om vleugelslagen zijn

de kerkuilen, al passieprekend met te grote ogen, de sprinkhanen plagen

tegen de geluidsoverlast. Breekt toch de nacht doormidden met de krekelkoren.

Het lang geslepen lichtspoor van de blauwe maan breekt door in roerdompen

en de nacht bracht, lang verwacht, een dode egel die goed op weg was

naar de platte fauna. Met miljoenen muggen gelijkend aan de ruit geplakt

spetterde het avondrood dood uiteen tot pap. En ik determineerde de vette hommels

uit vallen die de zomer niet mochten overleven als koninginnen van hun nageslacht.

Maar de gewildste mannetjes en gewiekste vrouwtjes schieten allemaal tekort in mei. Zo oververhit was toch april, dat de bloesem zich verdort, in deze maand vergist.