De mannen stonden wat navelstaarderig om de kist bijeen. Een begeerlijk strak gespanne verwachtingspatroon vond haar middelpunt in een blootgelegde piercing. Onberoerbaar dood, er ging geen ademtocht meer doorheen, toch zo volmaakt gewoon lustopwekkend. Zij schaamde zich een rode kleur bij de gedachte alleen.
Hier rust een mooi verhaal. Daarbij vermeldt niemand hoe pril een naakte waarheid ook kan zijn. Gelijk een doodgereden jonge vrouw. Die opgebaard een schaduwzijde bleek van ogen samengevat in een alinea. De heren tasten een voor een het lichaam af dat zojuist was overleden. De oorzaak was een geschoren zinsnede tot slot die haar was ingegeven tot een moord bedreven hand. Die voorgeschreven liet bestaan wat haar zo rijkelijk tooide. Het sierde dat de schoonheid in de schoot van de verwachting haar verstild gelaat vermooide. Zelfs een lijk gaat onherroepelijk langzaam aan haar stijlfiguur dood.
Uit niets blijkt mijn gelijk.
28 mei 2010
Abonneren op:
Posts (Atom)
Over mij
- ®
- Als ik later dood ben wil ik dichterlijk zijn: Hemelsblauw verdichten in deze lijnen tot nagelwitte strepen. Los weer in de hoogte op vanuit het niets tot onvergankelijk leven. Tot dan toe leef ik me in de regel uit.