Geheugen

(de natuur slaapt nooit waar zou ik me dan op moeten berusten)

Ik wind de jaren om mijn vinger.
Spin daar garen voor de dagen mee.
Gevangen in een web van vragen:
Van waarheen, waarom en waartoe nu toch?

Mijn gedachten laten zich eenvoudig strikken; als de veters van mijn schoenen. Daardoor loop ik nu te denken, had ik ze maar niet aan moeten doen. Toch aangedaan...

Liever nog zoveel vergeten dan ik hier nu sta, te weten hoeveel tijd verloren gaat met vrijkomen uit de kleefdraden die mij winden voor dit maal.

Dat verslonden, zoveel eerder, me leeg gezogen achterliet. Ik zou het bijna kunnen rijmen op verdriet. Maar dat doe ik nu nog niet. Want nog niet bevangen voor een piepklein spinseltje dat ik hierin voorzie en ook verstrik. Blijf ik staan met omzien hoe het verder zal moeten vergaan. Met wat op het netvlies is gevangen met het oog op morgen gericht voorzie ik tegenspoed.