Haar lichaam toonde als een stemvork, sloeg nergens op of klonk. Op harde grond galmde haar ledenmaten in de schraalheid van het onthaarde lijf. Gerustgesteld speelde zij in uitstaande vork met diepe zuchten hoe ingenomen zij door menig man daar genomen was. Maar dan diende de stemvork eerst met ferme tik geluid tot stemmen aleer zij in de verleiding van weerbarstig verzet zich liet nemen tot onmogelijk beheren: met wat haar aangreep.
Geen man hield stand in haar ogen, en doofde alras in alle toonhoogten; enkel omdat zij slachtoffer wenste te spelen in het ontkleden. Ze had zichzelf teveel bevrijd met heren waaruit de zuiverheid van woorden haar verlieten met de stemvork op zachte zijde doofde in lauter herinneren. Hoe zij al hun instrumenten stemden tot zij weer vals klonk van verdriet en hen verliet. Nu met uitstervende klanken slechts de schim speelt achter een maskarade van de nymf die zij ooit was.
Haar lichaam uitgewoond en afgestorven gelijk een gevallen blad. Muziek voor dovenmansoren die zich nimmer meer te luisteren leggen aan haar schoot. Geen haard en huis wil haar nog bergen in verspeend verdriet: hoe man en kindloos zij verzucht. "Dat kinderjaren het enige dunne weefsel van haar eigen lust betrof en tot leven rest".Met deze schuldenlast geïnd aan opgelegd verstild verdriet moet zij verkommeren in zelf gekozen eenzaam vertier dat leven meer dan lust ook verinnerlijking verdient dan oppervlakkige bladmuziek. Waar zonder instrumenten niets mee overeenstemt dan de schoonheid van een ijskristallen geest.
Posts
