een doel op zich is de bestemming. O nee, absoluut geen eindbestemming; een tussenstop is meer dan toereikend. Voor dit moment. Morgen ligt het anders, want dan is het bereikt.
Iets om naar toe te gaan, naar uit te kijken, een lonkend perspectief (zeiden ze jaren geleden). Een stip in de tijd, of een vuile vlek, iets om weg te werken onderweg naar dat doel op zich.
Het leven staat er bol van, allemaal plannen om er toe te komen. Zeker weten dat je het mist als je zo'n prachtig levensmotto mist. Of het nu een eind sprint naar het diploma betreft, het begeerde stukje carrieredrift of switch, het aankomen op de stip van googlemaps, een date met een aansprekelijk gezicht dat Facebook biedt, het klaar komen na een heftige wip, naar buiten kijken uit de witte weelde waar niemand zijn lotsbestemming ziet en vensters een diepere betekenis hebben dan het platte vlak van glas.
Het dromen heeft zelfs een grootmacht in zijn greep gekregen ergens in de vorige eeuw. Daarbij zijn twee mannen ze ontnomen en werd een illusie geboren in een land bezwangert dat een bestemming in het zich droeg (draagt).
Groot worden, en dat dan weer opnieuw, is daarmee een doel geworden dat, inderdaad, iedere peuter nu eenmaal heeft. Zelfs gekozen wereldleiders van grootmachten lijden aan peuterpubertijd. Dezelfde lotsbestemming om te voorkomen dat het een eindbestemming wordt.
Een leven leiden. leidt altijd tot iets. Al is het domweg gelukkig van dag tot dag en misschien zelfs morgenochtend vormt een uitlokkende roep dat in de toekomst ligt; tijd en ru i m te zijn daarin vrienden, voor even.
Er zijn lotgevallen en lotgenoten in beide gevallen betreft het een lot en een bestemming van mensen die het beschoren is. Zo staan er overal langs wegen bestemmingen aangegeven en hoe ver dat dan nog is. Dat zijn geen eindbestemmingen, met reden men keert vroeg of laat de schreden.
Onderweg naar een bestemming komt men wel geregeld (fotogenieke en dienverstande strafbare feiten) tegen van mensen die hun eindbestemming bereikt hebben. Zij zijn dan gearriveerd, op hun definitieve onomkeerbare plek, op deze aardkorst. Ze keren, op een uitzondering na, niet meer terug, zijn heengegaan naar een zeer aan discussie onderhevige plaats die nergens geduid toch overal aanwezig blijkt. De hemel, denkbaar worden ze door sommige goedgelovigen hemellichamen. Andere weten zeker dat er niets is na het uittreden. Weer anderen bedenken zich redenen van hoge mate oplosbaar zijn in een etherische brei van ontegenzeggelijke waarde. Na henevaren zijn in enkele visies wederopstandingen mogelijk in diverse gestalten die men wellicht in het daarandermaals ter beschikking heeft. Een winkelnering met het goddelijke als middenstander die zijn boeltje slijt aan een ieder die wel wat ziet in een andere verschijningsvorm. Denkbaar wil gemiddeld mens liever niet als zodanig wederkeren en verkiest het rund of varken te zijn.
Iets om naar toe te gaan, naar uit te kijken, een lonkend perspectief (zeiden ze jaren geleden). Een stip in de tijd, of een vuile vlek, iets om weg te werken onderweg naar dat doel op zich.
Het leven staat er bol van, allemaal plannen om er toe te komen. Zeker weten dat je het mist als je zo'n prachtig levensmotto mist. Of het nu een eind sprint naar het diploma betreft, het begeerde stukje carrieredrift of switch, het aankomen op de stip van googlemaps, een date met een aansprekelijk gezicht dat Facebook biedt, het klaar komen na een heftige wip, naar buiten kijken uit de witte weelde waar niemand zijn lotsbestemming ziet en vensters een diepere betekenis hebben dan het platte vlak van glas.
Het dromen heeft zelfs een grootmacht in zijn greep gekregen ergens in de vorige eeuw. Daarbij zijn twee mannen ze ontnomen en werd een illusie geboren in een land bezwangert dat een bestemming in het zich droeg (draagt).
Groot worden, en dat dan weer opnieuw, is daarmee een doel geworden dat, inderdaad, iedere peuter nu eenmaal heeft. Zelfs gekozen wereldleiders van grootmachten lijden aan peuterpubertijd. Dezelfde lotsbestemming om te voorkomen dat het een eindbestemming wordt.
Een leven leiden. leidt altijd tot iets. Al is het domweg gelukkig van dag tot dag en misschien zelfs morgenochtend vormt een uitlokkende roep dat in de toekomst ligt; tijd en ru i m te zijn daarin vrienden, voor even.
Er zijn lotgevallen en lotgenoten in beide gevallen betreft het een lot en een bestemming van mensen die het beschoren is. Zo staan er overal langs wegen bestemmingen aangegeven en hoe ver dat dan nog is. Dat zijn geen eindbestemmingen, met reden men keert vroeg of laat de schreden.
Onderweg naar een bestemming komt men wel geregeld (fotogenieke en dienverstande strafbare feiten) tegen van mensen die hun eindbestemming bereikt hebben. Zij zijn dan gearriveerd, op hun definitieve onomkeerbare plek, op deze aardkorst. Ze keren, op een uitzondering na, niet meer terug, zijn heengegaan naar een zeer aan discussie onderhevige plaats die nergens geduid toch overal aanwezig blijkt. De hemel, denkbaar worden ze door sommige goedgelovigen hemellichamen. Andere weten zeker dat er niets is na het uittreden. Weer anderen bedenken zich redenen van hoge mate oplosbaar zijn in een etherische brei van ontegenzeggelijke waarde. Na henevaren zijn in enkele visies wederopstandingen mogelijk in diverse gestalten die men wellicht in het daarandermaals ter beschikking heeft. Een winkelnering met het goddelijke als middenstander die zijn boeltje slijt aan een ieder die wel wat ziet in een andere verschijningsvorm. Denkbaar wil gemiddeld mens liever niet als zodanig wederkeren en verkiest het rund of varken te zijn.
Posts
