Uit niets blijkt mijn gelijk.

28 januari 2010

het lied van de meervoudige eenzaamheid

Ik ben de wind die om je huilt de lucht die in en uit je komt die vogel uit je prilste jeugd die van je hield maar weer je droom in vervloog uiteindelijk je omgaf met alles waarom je gaf in één adem uit je komt als pluim die je zachtjes opwond terwijl de mist optrok weer zichtbaar aan de oever wordt waarlangs je heen de rivier doorstroomt en ik als water uit je loopt terwijl jij daar heel erg stil van wordt hoe ik uitgekauwd wegdreef als losse veer dat jij op gespanne voet door het gevogel niet los had willen laten gaan

(Geheel
ontleestekend gelijk
zonder zichtbaar verband
stromend water één
geheel)

Over mij

Mijn foto
Als ik later dood ben wil ik dichterlijk zijn: Hemelsblauw verdichten in deze lijnen tot nagelwitte strepen. Los weer in de hoogte op vanuit het niets tot onvergankelijk leven. Tot dan toe leef ik me in de regel uit.

Volgers

Blogarchief