je komt nog eens ergens

De auto van Grafietje reed op bio. Ze schreef daar veel over, zonnebrandolie had daarbij haar voorkeur. Hoe zo'n brand-stof toch schreven gaf wist niemand die verstand had, het fout zag en liever schrijven las.

Ze maakte zich, naast uit de voeten, ook zorgen over de uitstoot. Van koolstof had ze geen kaas gegeten, maar zonder leven kon ze niet. Ze tekende 'r zwart wit voor, iets wat ze nauwelijks geloven kon. Op papieren, daar stond zij op, eerst ZW later kleuren. Veel meer dan plastiek was't niet waar grafietje opstond, 'smorgens vroeg tot 'savonds laat. Dat alles ongeacht haar tijdstip die altijd heel precies was. Uitgetekend vandaag vertrok ze geen spier met wat er te lezen stond, haar ontslag als stift. Ze hadden elektriek, een stroomstoot, uitgevonden, ze kon als grafietje wel stoppen met in het slop raken van d'r biootje want zonder autootje leek ze als motoriekje nergens meer op. Maar zoals ze vroeger uitgekrijt op kalk stond, uitwisbaar tot ze door fixatie jaren later, alleen nog hier in rare zinnen achterhaalt bestaat maakte zelfs dit autobiografietje van de wijs.