Dijk waarop ik uitkijk.

Toen ik alleen vertrok,
hoe bijzonder,
verdween het zicht al
met een vette streep
er onder.

De markante dijk, een vette horizon met een auto d'r op. Soms licht roodgloeiend, het meer daarachter op. Geluid gaat hier om't uitsterven gepaard met wolken en zeilschepen. Een zon dooft gewoon wat fel gekant tegen haar ondergang. Een streep er door steelt licht, overdreven bladstil weer. De windmolen gaat niet meer tekeer, en moeizaam zwoegt een vliegtuig met het opgang houden van een geluidspoor.

Onverbiddelijk komt de nacht omhoog.
Dansend in de kilte van de muggenzifters schift een vogel het fuik voor paal. Ik keek uit op twaalf palen waarop een vogel juist neerstreek met verjagen van de enige meeuw die daarvan af op uitkeek.

Geen oog rust voor het slapen gaan, miljoenen facetten van't recht bestrijden in het eendagsbestaan. Na verloop van tijd sterven alle schuiten uit. Nog één geluid, een bonkende kolenboot, zwaar beladen maar wel vooruit.

We kwamen hier in het repeteren met afscheid nemen. Daar waar de windveren over water gerust de plaats beschrijven om heen te gaan, terwijl de zeilboten kalm huiswaarts keren.