zuiver glas

Er was nog iemand. Met een analoge klok. Een polshorloge. Hij tikte tegen het glas. Er was haast geboden. Ik vroeg hem; "Weet jij wel hoe oud dit was"? Maar dat deed niet terzake. Ik wist toch ook wel hoe opgewonden hij was? Nee, dit ontgaat mij volkomen. Ik ben niet meer van deze tijd. Stond daar niet zozeer bij stil. Ben er daarom maar uit vertrokken. Voor dit te laat is heb ik geen tijd. Hij verwachte nog wel een moment. Dat was verstreken waarop ik terug kwam. Onverstoorbaar op gehoorafstand. Zo gingen wijzers voort, geslepen door de onrust door. Gedreven De stilte brak ook daardoor uit. gelijk op een slome zondagmorgen het licht opstak in vuur en vlam. Niemand stil stond bij het ontwaken omdat de tijd gewonnen had van het rad. Daarmee jaren voortgedreven op diamant. Nu kristallijn heel precies.