Stille dag

ik loop hierin wat verlegen rond; wat met een rust nu toch te beginnen. Nog meer leegte, ik heb al zoveel troep om de leegte mee te vullen. Nu breekt ook de stilte uit, een gat om mee te beginnen. Het moet een vergissing zijn om stilte met rust te verwarren, toch zijn ze alle twee van die partij. Zo'n groep waar je je wat ongemak bij voelt.

Als ik deze dagen zou mogen kleuren waren ze wit, als mist. Ondoorgrondelijk maar dan van water. Het omhult en lijkt daardoor eerder op verstikken, een tikfout voor stilte. Niet dat ik daarom verlegen zit, ik heb immers stilte genoeg met de laatste slag die de platenspeler maakt, een tik een snerp en dan de rust die uit de boxen breekt.

'Het past in deze tijd om naast de moderne geluidsdragers ook de oude gewoonten te laten staan. Soms vult dat een behoefte aan, wanneer je even niet zo perfect wilt horen in doorvertaalde digitaal, en liever gewoon begrijpelijk analoog putjes aan wilt horen die bijna ritmisch één zijn met de muziek van de langspeelplaat. Net een poster toch, een plaat waar je lang mee speelt, hoewel de compact disc iets meer heeft. Die vult zolang leegte op een kant dat je bijna ongedurig wordt van spelen.

Het is dan ook van deze tijd dat alles gemakkelijk en snel moet zijn, het mag geen tijd meer kosten om de stilte te vermoorden die uit de cdspeler komt, DVD is daarweer een verbetering op, nog kleinere bestanden en nog meer stilte vreters op de schijf. Ze zijn ook lichter met het dragen, bij je te dragen als je eens ergens niet alleen wilt zijn. Of juist wel met proppen in de oren. Afgesloten van de werkelijkheid, de stille dag bijvoorbeeld. Vervult van sound in beide oren, een hoorspel of ingesproken woorden van collega's die je liever niet aanhoort.'

Maar vandaag is mijn stille dag, om aan te horen. Ik maak er maar wat van. De horizon licht op, ik kreeg een pluim, die stak ik op, de zon daarboven op en verder meer nog op z'n kop de rust die zwijgt in alle toonaarden. Dus wat ongemak, bijdehand als ik daarmee ben, doehetzelver in deze.
Je wilt immers liever onbegrepen leven, niet te verstaan met leven gewoon te blijven wie je bent. Iemand vol vraagtekens, die gezien mogen worden als merkteken, een handelsnaampje dat hoort bij mij. Ik plaats me even buiten mezelf door me met je aan te spreken, dat schept ruimte in de geest. Juist iets waar ik iets teveel van heb dus moet ik vlug naar buiten voor de leegte in te vullen anders sla ik nog meer troep met z'n tweeën, ik en mijn tweede persoon enkelvoud.

Dat is dus leven op deze kiezelsteen, doordraaien voor het daglicht. En om te bezien of leegte in vervulling komt die doorgestoken kaart die daarbij hoort; de levensvervulling. Ongerepte bezonnenheid, zoveel mogelijk verzamelen van alles dat los en vast zit. Bijna onbegonnen werk, maar op deze onontgonnen dag een mooi moment om mee te beginnen. Leve de zooi, ik ga er voor, werken om vrije tijd te vullen met begeerlijk turen door etalage ruiten, waar ik voor of achter zit. Mezelf uit te lezen boekwerk, ik zie mezelf wel zitten vandaag, op deze volmaakt stille dag. Loop wat rond door de minuten, uit de groeven van mijn langspeelplaat hoor ik de ruis al komen van de naald die stoffig door de jaren, nog wel diamant, maar niet meer zo geslepen briljant ploegt.