ontsnapt en opgestegen in een toekomstbeeld. De zilveren huid weerlicht inwendig vervuld met mijn stoutste dromen. Ik ontstijg de werkelijkheid voor even en laat me nemen in een lichaam ontworpen naar mijn lijf.
De maten op de maat gesneden, alles pasklaar voor de overtocht. Gewacht om zonder zegen en met slechts een reden af te reizen naar de kratermond, waar lavaspuwend de moederaarde haar schoot aan mij toont. God ben ik daar uit voortgekomen is dat de kraamkamer waar ik ontsproot ik ga daar net zo lief niet dood.
Eerst omhoog. Dan weer dalen, indalen tot ik oog in oog met het steengeworden lijk tezaam voor paal mijn plaatjes schiet. Kijk iets eerder en ik had ook vereeuwigd zo versteend en koud hier kunnen zjin. Knijp me even in mijn vel, als ik gil dan ben ik het wel en is de dood gewoon een klompje lava. Gestold en wel en mag ik weer retour afzender de lucht in.
Geheel bekomen kom ik niet om maar terug. Dat weet ik zeker; ik leef onderhuids met stromen bloed.
doorgaans vlucht ik van mezelf weg, maar heb nu voor eerst van mijn leven een vlucht genomen om eens bij mezelf te blijven; hoog bevlogen, en dat is niet gelogen. Maar ook niet te gelove,
Uit niets blijkt mijn gelijk.
Posts
Over mij
- ®
- Als ik later dood ben wil ik dichterlijk zijn: Hemelsblauw verdichten in deze lijnen tot nagelwitte strepen. Los weer in de hoogte op vanuit het niets tot onvergankelijk leven. Tot dan toe leef ik me in de regel uit.