Een reis door alles heen, ongelooflijk kleine Lego boompjes, snelweg en verder weg ook weer spanningsdraden. Het lucht op, ergens in de verte schijnt Almere en een kuststrook purper nu.
De auto beweegt weer eens van A naar B en ik zit er midden in. Doelloos, ja dat zou ik willen zijn. Maar helaas ik mis dan mijn bestemming van rond half tien. Ik verwoord waarschijnlijk veel, ze hebben altijd koffie en tegen twaalven kijk je dan uit het raam naar nog steeds die blauwe lucht, zoals beloofd, een weersprofeet. De terugweg langs de bedrijfskantine, met de allure van een luxe wegrestaurant. Ik neem voor de uitzondering sinasappels, ze schijnen oranje op dit moment. De kantinejuffrouw bleek welwillend en rekende met mij af, een vriendelijke glimlach. Tegen de terugweg viel alles in te brengen, voorspelde de verkeersdrukteman. Al dertien kilometer zwijgend staal op wielen, rode hoofden een mooie vrouw en vreemd genoeg wat opgetrokken benen, ja ook zo gestrekt nog elegant. De chauffeur keek woedend mijn kant op. Ik staarde te lang naar zijn vrouw of haar omgeving. Het kruipt langzaam, de mist heeft genoeg doorzicht om de file erin op te zien lossen. Ergens boven Hilversum beleef ik weer die opgekrulde dennetjes. Een meisje en een grote hond.
Vluchtstrook rijdende vrachtwagens, een afslag Naarden - Bussum. De vreemde spoorbaan met zijn kroongetuigen als betonnen overspanningen geleiden gouden zonnestralen, gemeen tegenlicht.Het ruist nu rond vieren, aangekomen bij een viaduct.Een windvaantje straf en stijf uit het westen en mijn reisgenoot. Ik sla af en hij vertelt dat het wordt volgebouwd. Begrijpelijk, zo met al die drukte, een plassengebied schijnt goed te zijn voor overwinterende runderen. Tot morgen, de deur valt in het slot. Stille winterdag verder nu, het zwijgen bevalt me beter. Thuis blaft een hond en we gaan weer naar buiten. Ze slopen de laatste essen achter het huis. Ik maan haar af en we lopen door een afgezaagd struweel. Het is bij zessen voor ik de deur dicht trek, vanavond zien we verder. Het regent strepen nu zilvergrijs nabij de lantaarns.
De auto beweegt weer eens van A naar B en ik zit er midden in. Doelloos, ja dat zou ik willen zijn. Maar helaas ik mis dan mijn bestemming van rond half tien. Ik verwoord waarschijnlijk veel, ze hebben altijd koffie en tegen twaalven kijk je dan uit het raam naar nog steeds die blauwe lucht, zoals beloofd, een weersprofeet. De terugweg langs de bedrijfskantine, met de allure van een luxe wegrestaurant. Ik neem voor de uitzondering sinasappels, ze schijnen oranje op dit moment. De kantinejuffrouw bleek welwillend en rekende met mij af, een vriendelijke glimlach. Tegen de terugweg viel alles in te brengen, voorspelde de verkeersdrukteman. Al dertien kilometer zwijgend staal op wielen, rode hoofden een mooie vrouw en vreemd genoeg wat opgetrokken benen, ja ook zo gestrekt nog elegant. De chauffeur keek woedend mijn kant op. Ik staarde te lang naar zijn vrouw of haar omgeving. Het kruipt langzaam, de mist heeft genoeg doorzicht om de file erin op te zien lossen. Ergens boven Hilversum beleef ik weer die opgekrulde dennetjes. Een meisje en een grote hond.
Vluchtstrook rijdende vrachtwagens, een afslag Naarden - Bussum. De vreemde spoorbaan met zijn kroongetuigen als betonnen overspanningen geleiden gouden zonnestralen, gemeen tegenlicht.Het ruist nu rond vieren, aangekomen bij een viaduct.Een windvaantje straf en stijf uit het westen en mijn reisgenoot. Ik sla af en hij vertelt dat het wordt volgebouwd. Begrijpelijk, zo met al die drukte, een plassengebied schijnt goed te zijn voor overwinterende runderen. Tot morgen, de deur valt in het slot. Stille winterdag verder nu, het zwijgen bevalt me beter. Thuis blaft een hond en we gaan weer naar buiten. Ze slopen de laatste essen achter het huis. Ik maan haar af en we lopen door een afgezaagd struweel. Het is bij zessen voor ik de deur dicht trek, vanavond zien we verder. Het regent strepen nu zilvergrijs nabij de lantaarns.
Posts
