hij

die't in zich had

stond er zelf 

doodleuk 

naar te kijken

mee te kijk

met wat hij 

achterliet

ik stond pal met waar voor ik sta

Dijklichamen en daar tussenin gelegen nog maagdelijk blank de akkers. De middendijk ooit opgeworpen op kwelderruggen meandeerde nog door het landschap waartoe thans een heuse zeedijk, opgeworpen tot deltahoogte, als zeewering toe dient. Dat dienen is het wad weerhouden van slib afzetten en afspoelen van sediment. Iets waar de zee in haar getijden uitmuntend in meebeweegt. 

Maar nu het deinen is verdwenen neemt bestaanszekerheid een hoge vlucht met verbouwen van knol tot haver op vruchtbare aarde. 

Tot zover ging het goed, de boer; hij zwoegde voort.

Tot ik verscheen in mijn eigen dromen en aanstonds verbijsterd zag hoe waterpartijen huis hielden tussen belendende dijklichamen. Er voer een een heuse vloot aan mammoettankers op het wad. Het water had nood geschonken aan menig akkerbouwer wier donderbussen eerder nog gans het vogelrijk verjoeg zwijgt nu oorverdovend.

rotweg

Rust zacht. Menig zerk beaamt dat, meer dan levenslang. Functiebehoud

speelt daarbij een grote rol.

De harde werkelijkheid, een eeuwig durende rol als boodschappenknaap, aan weer en wind onderhevig ondergaat dat lot. Mededeelzaam als van ouds verschaft de zerk dat bericht.

De passant, in alle hoedanigheden van het menszijn, snapt dat. Desnoods helpt google translate, daar nog een rol bij om te snappen wat daar staat. Zelfs rust in vrede, de strijd is gestreden, beslecht ten nadele van de overledenen, die hoe rottig ook het onderspit dolven onder de zoden. Maar de hij, of zij, die het ooit was, rot weg. De rust in vrede, danwel zacht, ontbindt domweg.