een perfecte avond

We zitten zo gezellig samen 

babbelen wat over namen na

drinken in gemeleerde glazen

elk voorkeur in gepaste mate

er wordt flink wat afgezoemd 

door ongenode disgenoten

met lede ogen zien wij avond 

schemer bezig in 

proost op 't ontgraven watergangetje op de kruin van een oud dijklichaampje

Hier schrijf ik met de dood achter m'n vodden nog maar even wat voor mn lieve vaderland zijn vuist weg. 

Het relaas; een oude geschonden dijklichaampje, een doodlopend straatje, een verzakt laantje voor veelal alleengaanden* dat nergens op uitkomt, dan een fietspaadje voor melkers (ooit) voorbestemd, maar nu voor in welstand levende paarden. 

Men komt hier veelal voorbijgangers tegen, zij die met gedachten zeulen zonder het te beseffen dat leeghoofdigheid daar niet mee ontstaat. Voorts schoorvoeten nog bazen en bazinnen rond met viervoeters, ik duidt vrijpostig de overzijde van de sloot in de dijkkruin vergraven wel aan als strontboulevard  voor welgestelden. Uiteindelijk is dit plekje, hier op aarde, ontsproten uit bittere noodzaak tot overleven van voor de dagelijkse kost rond- scharrelende verpauperde afgewezen dorpsgenoten. Wier bestaan uit kommer en kwel bestond ten dienste van herenboeren. 

Maar het lot wijst uit dat geluk niet louter en alleen welvaart edoch ook bestaat uit een ellendig heden. Kneuzingen uit het verleden, echtbreuken in het heden, of daar tussenin liggende relationele onwelvoegelijkheden. Hunker en smacht lessen smadelijke de dorst naar heerlijkheden. 

______

* (ik repte eerder hier aleens over alleenstaande mannen, maar het is meer dan dat. Ook vrouwvolk blijkt hier merendeels alleenstaand woongenot) 

geen vrije tijd wel vrijheid

Het spant erom of 

stof doet opwaaien

met wat je doet

oogsten met wat je zaait

Dat kleine stukje

 Aarde

Ik ga mezelf steeds vaker verhaaltjes vertellen waarin ikzelf ook geloof. 

hij

die't in zich had

stond er zelf 

doodleuk 

naar te kijken

mee te kijk

met wat hij 

achterliet

ik stond pal met waar voor ik sta

Dijklichamen en daar tussenin gelegen nog maagdelijk blank de akkers. De middendijk ooit opgeworpen op kwelderruggen meandeerde nog door het landschap waartoe thans een heuse zeedijk, opgeworpen tot deltahoogte, als zeewering toe dient. Dat dienen is het wad weerhouden van slib afzetten en afspoelen van sediment. Iets waar de zee in haar getijden uitmuntend in meebeweegt. 

Maar nu het deinen is verdwenen neemt bestaanszekerheid een hoge vlucht met verbouwen van knol tot haver op vruchtbare aarde. 

Tot zover ging het goed, de boer; hij zwoegde voort.

Tot ik verscheen in mijn eigen dromen en aanstonds verbijsterd zag hoe waterpartijen huis hielden tussen belendende dijklichamen. Er voer een een heuse vloot aan mammoettankers op het wad. Het water had nood geschonken aan menig akkerbouwer wier donderbussen eerder nog gans het vogelrijk verjoeg zwijgt nu oorverdovend.

rotweg

Rust zacht. Menig zerk beaamt dat, meer dan levenslang. Functiebehoud

speelt daarbij een grote rol.

De harde werkelijkheid, een eeuwig durende rol als boodschappenknaap, aan weer en wind onderhevig ondergaat dat lot. Mededeelzaam als van ouds verschaft de zerk dat bericht.

De passant, in alle hoedanigheden van het menszijn, snapt dat. Desnoods helpt google translate, daar nog een rol bij om te snappen wat daar staat. Zelfs rust in vrede, de strijd is gestreden, beslecht ten nadele van de overledenen, die hoe rottig ook het onderspit dolven onder de zoden. Maar de hij, of zij, die het ooit was, rot weg. De rust in vrede, danwel zacht, ontbindt domweg. 

nazoeken komt voorwerk

Er klopt iets

niet met wat

er staat

een avond vol

ongemak, zat ik me te bedenken.

En weer kwakte de VS bakken bagger op het net

aangeveegde tapijt waaronder

toch al zoveel lag

het lag niet aan mij,

die morserigheid kwam

uit het net wereldwijd opgerolde

Venijn 

dus droomde ik vannacht 

een ander en dacht dit

zal mijn laatste decennium 

wellicht en mis ik niets

met wat verloren is

gegaan.

Een wereldprimeur zal het niet zijn

te weten dat de mensheid 

niet meer bestaat

en zelfs de hond zichzelf

uitlaat zonder weet dat

de baas niet meer bestaat