Uit niets blijkt mijn gelijk.

15 juli 2011

Hij zit in de bagger.

Dat oogt niet zo, maar heus die roldeur, waar achter een camper staat gestald, is nieuw en automatisch bovendien. Zij poetst de plaat, vanwaaruit de deur bestaat, met serieuze halen, hij loopt daar achteraan om nauwgezet de glad vergeten strepen te verhalen met een poetsdoek om zijn hand. Het glanst als nooit te voren in zoveel tegenlicht.
Hoewel hij nooit zal bekennen dat zij zoveel strepen heeft nalatend, dat heeft gedaan, ogen ze beide tevreden met het resultaat.

Klagen is ook geen optie, ook niet bij 25 graden Celsius vandaag. Morgen kan het regen en is het voor deze communitie te laat. Maar ook die getrooste moeite, die onverzettelijke daad van samenzijn aan de deur, dat licht erotiserend deel van samen klaarkomen met deze schanddaad van vlekken en smeer van de natuur verwijderen is hier aangepaard.

Het gras, hij droomt van beton en asfalt, moest ook nog gedaan. Dat kost alras een uur of wat van zijn bestaan. Groen en geel is het vandaag; maandag als te doen gebruikelijk het uitgelezen moment om de boel van vorige week weereens opnieuw aan kant te maken, waaronder opruimen verstaan wordt. Ieder spoor uit het verleden, zeg zeven dagen, moet gewist, dat is zeker.

Er wordt dan ook heel wat afgeleefd met z'n tweeën door die twee. Bovendien, de een doet het niet onder voor de ander waar het puinruimen betreft. Beide torsen rugzakken gesprekstof met zich mee, een ballast van decennia geleden. Van alles wat bijvoorkeur ook moet worden vergeten, maar dat doe je niet zomaar, of zo gauw.

Een ding is zeker meer troep gaat niet, en gaat ook niet verder met hun mee. Oud hout, versleten meubelstukken worden wekelijks van de hand gedaan, gelijk met snoeisel, maaisel en weet hebben aan elkaar. Nooit is zwijgen zo vanzelfsprekend als bij dat paar. Dat eeuwig groeiend gewas dat ten hemele neigt moet de kop worden gesnoeid. Dit aldus haar wijze spreuk nu kan het nog, morgen is het gelet onze leeftijd misschien te laat. Ze zijn al met al drukdoende met de toekomst op z'n plaats te zetten met deze bijna onverzettelijke daad, de natuur daarmee naar de hand, hun hand, te zetten van dit in potentie ouder echtpaar.

Over mij

Mijn foto
Als ik later dood ben wil ik dichterlijk zijn: Hemelsblauw verdichten in deze lijnen tot nagelwitte strepen. Los weer in de hoogte op vanuit het niets tot onvergankelijk leven. Tot dan toe leef ik me in de regel uit.

Volgers

Blogarchief