Uitgestoven

Een late middagzon viel terloops op de spoorloze grond.
De vlakte oversteeg zichzelf en diepte, wit uitgebeten, tot een holte nabij de horizon. Enige verlaten silhouetten wierpen schaduwen ver vooruit. De tijd kabbelde en schreed rustig voort, maar met rasse schreden, sleep zand uit tot diepe sporen in het strooilicht sijpelend door de verveelde kronen in het stram gelid.

In de open ruimte, speelde langs de stammen licht vanuit de onder gestoven pijnbomen, die vergeten zijn richting te geven aan waar ze voor stonden. Ja, uitgestoven is het juiste woord in dit verlate oord waar heide woont, ooit op de toppen van zijn kunnen, als kluizenaar van een verloren tijd met sporen van schaapjeswolken hier en daar van de kudden die graasden tot het korten.

Nu staan twee verloren momenten, stammen van postuur, de lucht afwijzend die ze inademen. Ongehoord verstijfd met eerder begraven wortels in los zand als houvast tegen het verwaaien. Ontbloot door teveel verweren, liggen krampachtig deze armen gelijk naakte
werkelijk heden, weerstand biedend aan het gestel van de verwaaide wanen, iedere richting zoek.

De handen eerbaar aan mezelf

Ik leef alleen maar eerbaar aan mezelf. Mijn handen,
al wist ik waar ik
ze laten moet, heb ik
aan mezelf geslagen,
ik was er toch al mee behept,
om ze genoegzaam
te delen. Een linker
en een rechter, beurtelings

na elkaar. Het werkte
ook bevredigend
de linker wat flinker
maar dat lag uiteraard
aan deze aard.
De rechter, zoals altijd, wat ongebruikelijk,
Wat meer behept met handhaven
met wat ontplooibaar was maar dreigde
te verkreukelen. Beslissingsbevoegd,

zoals een rechter betaamd, is of was,
ik schud ermee, zeer rein de handen
van zij die mij ontmoeten. De linker
ziet dan toe, beschrijvend in mijn
dromen hoe ik haar vond.

Soms, zo nu en dan, slaan zij in elkaar,
of komen uit de mouwen, schrikbarend naakt
maar genaakbaar in het raken. Het treft
dan ook met vele handen op één buik
zo samen. Al gaat die linker steeds
wat lager, de rechter naar de schouder
met het veroorzaken van verbazen

over al die onrust, met omhanden raken
en verlegen zitten om elkaar. Ik vouw
ze dan ook weer achteraf
dankbaar samen.

Welschapen

Jawel ze was zeker wel van vlees en bloed en meer nog goed in vormen.
Vormvast dat liet ik dan ook in het midden maar schapen als uitgang paste haar zeker.
Dat meer om aan te geven hoe het leven haar verging. Ze hing van zekerheden aan elkaar.
Ik zal daar eens naar gaan verhalen zo verluidt het hét immers hier.


---