ongemak, zat ik me te bedenken.
En weer kwakte de VS bakken bagger op het net
aangeveegde tapijt waaronder
toch al zoveel lag
het lag niet aan mij,
die morserigheid kwam
uit het net wereldwijd opgerolde
Venijn
dus droomde ik vannacht
een ander en dacht dit
zal mijn laatste decennium
wellicht en mis ik niets
met wat verloren is
gegaan.
Een wereldprimeur zal het niet zijn
te weten dat de mensheid
niet meer bestaat
en zelfs de hond zichzelf
uitlaat zonder weet dat
de baas niet meer bestaat