De tyd vliedt

Dagen achtereen 

ben ik vergeten 

mijn pillen te nemen

toch schijnt het gewoon

dat ze gister nog genoten

door mij zijn opgenomen 

Dit stond er zomaar zonder erbij stil te staan. De pillendoos verried mijn disciplinelijn die aardig was onderbroken. Sterker nog klachtenvrij ben doorgekomen. Niet dat het een adempauze, in tegendeel ook ik ben erin gaan geloven dat gebruiker zijn iets blijvend is. Voor cardiologie ben ik al afgeschreven, dat wil zeggen, mijn arts heeft afscheid genomen onder voorwaarden dat het goed blijft gaan. Dat klopt, het hart doet wat het doet, dus geen reden meer op consult te moeten horen dat het goed gaat. 

(Bij het entree, de hal met al z'n eigenaardigheden van een hal. Iedereen schijnbaar doelgericht. Er wordt heen en weer bewogen. Stel me voor dat zij die komen iets ondergaan. Zij die vertrekken meestal met de afrekening bezig. Vanwege de parkeergarage ontkom je niet aan deze betaalverplichting. Uitbehandeld, in behandeling genomen, ontslag, herhaalrecept, uitslag, op sterven na dood, vrolijk huppelend in de rolstoel of domweg aan het werk.)

De andere klacht is blijvend onder de aandacht gebleven. Al is het nog zo oppervlakkig, zoekt de dermatoloog er toch iets achter. Zodoende blijf ik als gast verbonden aan dit academisch ziekenhuis. Ik sta te boek als zijnde "aandacht". Een vrijbrief om zomaar zonder beletsel daar binnen te geraken voor een onderzoek. 

De zon heeft mij zo nu en dan kwaadaardig gemaakt, oppervlakkig bezien.

Het verschijnsel dat je steeds meer krijgt van wat je eerder nooit bezat, bestaat niet alleen uit materiële welvaart. Vaker zit het op de huid. Plekjes die onherbergzaam blijken. Althans in de ogen van de dermatoloog. Eerder al werd met crème, een citostatica kuurtje ingewreven, zijnde goed tegen het kwaad. Een soort zalvende gebedsgenezing, die werd voorgeschreven. Verzachtende omstandigheden zaten in het smeersel inbegrepen. Ook ouderdomsvlekjes wegwerken behoorde daartoe. De leeftijd schrijde echter onverbiddelijk voort. 

Later werd er ook gestoken, afhankelijk van de aard. Men stak een staaltje weefsel voor een kweekje of wellicht voor een sterke uitvergroting van het onderliggende lijden op zeer kleine schaal. Biopt nemen, technisch gesproken een kurkenboor en bemonsteren dus. Op de linkerarm resulteerde het in wegsnijden en dichtnaaien. Huid zat daar om het gat te dichten met slimme onderhuidse  stiksteken. Moeilijk waarneembaar achteraf waar of dat weefsel is verdwenen. Maar weg is zeker. Dus waarschijnlijk is dat een overlevingsstekje van enige betekenis. De linkerborst bleek eerst een rood plekje dat ook moest worden weggenomen, voordat van kwaad tot erger uitbrak. Ook op die plek is het nadien schoon, van vreemde smetten vrij, gebleven. Zo kwam de neus in beeld. De rechtervleugel bleek ongeneeslijk weefsel te bevatten, kwaadaardig in potentie. Ik trok me neus d'r niet voorop om de keuze van de dermatoloog serieus te nemen. Hij bood aan met verleggen van wat huid van beneden naar boven m'n aanzicht toonbaar te houden met beperkt schaden. De zogenaamde Mohs micrografische chirurgie daarbij wordt, ter plekke op de snijvlakken, geïnspecteerd of ik niet elders rondom al besmet ben. Met weerleggen van wat omliggende huidplooien wordt de neus weer smoel gegeven. Ik loop met een asimetrische gok door het leven. Verdacht vaak nog gecomplimenteerd over de voorbeeldige correctie. 

Dus nu is de rechter slaap, op eigen verzoek, onderwerp van studie. Over de uitslag wordt een week later telefonisch gecommuniceerd. De omvang, iets groter dan 10 mm motiveert waarschijnlijk weer Mohs. Gelijktijdig en inmiddels routinematig wordt m'n hele oppervlak aan potentieel daglicht bloot gestelde huid bekeken. Terwijl arts in opleiding mij op het blote oog bestudeerd, loopt een stagiaire uit Tsjechië het kleurenspectrum langs met wat aan de loep aantoonbaar op de slaap aanwezig is. Hij, uit z'n blote hoofd, reciteert haar bevindingen, terwijl half naakt ik daar lag en gade sloeg hoe mijn huid werd afgestroopt. Een lijkwade ontbrak anders was ik onderweg aan het ten hemele varen. Echter nu sprak de arts in opleiding kordaat. " Zo dat was dat. U kunt staan dan bekijk ik nog even de bil. " Zijn vinger achter het elastiek trok hij de broek wat scheef, wierp een blik en klaar. Vroeg me af of bij vrouwelijk schoon de string geheel moest worden uitgedaan en, vanwege zonnebrand, ook de schaamstreek aan inspectie moest worden onderworpen. 

In ieder geval mocht ik aangekleed weer plaatsnemen. De stagiaire sprak in bijna vloeiend Nederlands dat de afspraak bij de balie verder wordt gemaakt. De arts in opleiding keek verwondert over haar leervermogen zo na zes weken hier in deze werkelijkheid. Ook ik complimenteerde haar, ze bloosde terwijl ik sprak, volgende week telefonisch weer verder, dus tot dan.