Ik denk dan dat ik me zie

op straat, in de stad waar ik ooit woonde.

De plaatsen waar ik opgroeide, ik kwam mij daar denkbeeldig tegen.

Maar telkens bleek het weer een ander. Wanneer, waarom ben ik verdwenen uit mijn leven.

Een vraag, vragen, die geen antwoord verdragen. Ik stel ze mezelf iedere dag. Vanaf de dag dat ik uit mezelf vertrok, en niets meer van mij liet horen.

We deelden zoveel samen, overal wist ik wel een doorgang op de doodlopende weg.

We dolenden lange jaren samen en ik sloeg mij altijd gade. Het warhoofd dat wel begaan was, ik die te vaak overliep van fantasie, ik die vaak wat dommer over kwam, ik die slimmer leek dan die echt was, ik die wel eens nadacht en zelfs dat dan weer vergat.

Waar ben ik toch gebleven.

Laatst stond ik voor een winkelruit en zag mezelf even verschijnen, riep nog hè daar ben ik dus, maar ik was al weer verdwenen. Een droom, een illusie, schim, gedachtenspel, maar nimmer echt in leven.

Soms zit ik samen met je te eten, we hebben gelukkig altijd hetzelfde dieet, al at ik meer dan ik verwachtte waren we gelukkig nooit zo dik tevreden. We hielden ook niet zo van kijken naar elkaar. Een spiegel waarin ik mezelf zie is altijd een beetje verlegen. Ben ik dat, "ja ik ben". Ook nog word ik er beduusd van wanneer ik je spiegelbeeldig zie, maar nu wel blijer, "ha gelukkig, ik ben er nog". Zeg ik dan, terwijl ik weet dat ik niet achter glas op zilverpapier geprojecteerd tot leven kom.

Omdat ik niet zeker weet waar ik ben gebleven, ben ik eigenlijk nog in leven? Schrijf ik mezelf dagelijks maar, wie lees ik het dan nog eens. Geef ik nog een teken van leven, reageer onverwacht eens uit den vreemde (zulke bijbelse gedrochten bedacht ik altijd, dus heb ik die nu maar overgenomen) lees ik, of hoe verwachtingsvol, reageer even op mezelf. Zeg ik eindelijk waar ik ben, waarom ik verdween, hoe goed ik me voel, hoe ik me mis. Of zeg ik gewoon ik kom mezelf nooit meer tegen. Zelfs dat teken van leven is me lief.

Meestal praat ik in mezelf, omdat ik weet dat ik dat vroeger ook hoorde.

Maar tegenwoordig is het zo stil daar boven. Ik vertik het gewoon om samen op te gaan in mijn gedachtengang.

Ergens denk ik dat ik en ander ben geworden. Zonder taal of teken stiekem in een andere huid gekropen. Ik herken mezelf dan niet meer.

Loop ik met de hond op straat te spelen, schrijf ik iets onleesbaar op, maak een nietszeggend foto, daar lijk ik immers sprekend op.

Zit ik misschien wel in de trein naast mezelf de krant te lezen, Trouw wellicht, letter en geest of de tijd wellicht. Ik moet daar maar eens beter naar uitkijken, wie weet herken ik mezelf dan eens. Spreek ik mezelf aan en zeg "blij te zien dat ik nog leef. Ik hoef niet te vertellen waarom ik verdween of niet terug kom in het heden".

Zwijg maar gewoon want ik weet dan genoeg, al hoop ik stiekem dat ik dit lees.

De avond

valt in goede aarde, de zon gaat mee.

Alles is ineens zachtaardig verbonden

met elkaar. De wind blijft achterwege liggen,

uitgeblazen voor vandaag. Er was immers

geen wolkje meer te bekennen

in de lucht, zelfs geen vuiltje

dat nog weg moest of verwaaien.

Zo had iedereen dus eventjes vrijaf.

Er werd daarom hard gefloten,

een ieder deed zijn best. De oude baas

deed het tussen zijn tanden, de buurman

tuiten zijn lippen gewoon. Een kwajongen

zag het ook wel zitten en floot naar iets

schoons dat hij wel zag zitten en

net voorbij kwam fietsen. De buurvrouw 

keek boos daardoor.

Verder was er geen kip meer te bekennen, slechts

hier en ook daar één kraai. Er viel zo nu

en dan een doodse stilte, opvallend genoeg midden

op de uitgestorven straat. Daardoor zag niemand het

liggen, dus raapte ik het maar op. Het woog niets,

ik voelde mij dan ook niet bezwaard om het te tillen.

Wel keken even verder op wat kinderen verbaasd op

van hun bezigheden in een andere straat. Ze zwegen

er gelukkig over. Daarom kon ik ook zo rustig

verder gaan in het verstillen van dit lichtgewicht.

Het liet gelukkig ook niet zoveel indruk achter

waar ik het had gevonden.

Zodoende kon ook de nacht invallen. Al het licht

verdween ergens achter waar je van hieruit

niet bij kon komen, omdat het daar al horizon is.

Doordat op deze mooie avond nu ook doodstil

ontbrak was er geen sterveling meer te bekennen

die wist waar dit opsloeg. De oude man keek

daarvan op, maar was al bijna blind. Evenzo 

de kwajongen die ook verblind bleek op dat lekker ding,

dat zelf niet wist waar of te kijken. De man

die floot, beging een stomme fout in de ogen

van zijn vrouw, dus die zagen het allebei niet zitten.

Wat bleef waren toch de kinderen, die weleenswaar

zijdelings gadesloegen, hadden zij het wel treffend

voor elkaar. Pal voor het slapen, zij deden dan ook,

vroeger dan de anderen, al hun oogjestoe. Zo namen ze

daartoe met hun dromen nog een luttel ogenblik gewaar

van deze afgestorven avond, die 

verder heel normaal verliep. Al viel het 

de sterrenhemel op dat er zoveel verloren momenten

van die doodstilte nooit waargenomen werden

door de mensen en zij dus alles altijd maar 

in het holst van de nacht alleen moesten opknappen. 

Tenzij er uiteraard een wolkje verscheen, of een vuiltje 

aan de lucht was, of gewoon het toch weer klaarlicht was,

waarin iedereen dag zei tegen elkaar, om de stilte te verbreken, 

of gewoon weg voor elkaar.

Al met alles vond ik dat 

toch wel weer mooi meegenomen  

van mezelf vanavond, voor het vallen

van de nacht, toen zelfs

de vogels er naar

konden fluiten.