Dag

Er zat een buizerd in het gras, geen ruigpoot,

maar een normale, dat is hier heel gewoon.

Hij, of misschien wel zij, school bij het riet,

het was de gure ooster, die hem of haar

daar schuilen liet. 

Ook ik liet haar of hem daar

maar zitten terwijl ik, of beter zij daar achter

de bal aan ging. Ik wierp en zij liep rakelings

voorbij de roofvogel heen. Verder was er niets

vandaag, of toch misschien, naar later bleek,

ging er nog iets door mij heen. 

Ik dacht, dat

is niet normaal, daar brak de zon door

in een glimp daglicht vervloog dat denkbeeld

ook weer. Het was kil toen de zon verdween

en dat bleef ook zo. Tot vanavond de stilte

langs vloog. Normaal zegt men dan; kijk

daar gaat een ransuil. Rans, daar zat ik mee,

een uil oké, maar rans, dat klinkt garstig en dat

zegt mij ook al niets. Dat is lekker rustig, wat past

bij stilte, die hier heerst. 

Maar goed, ik was slechts

blijven staan, zo rakelings, ik was getroffen

daardoor. Geruisloos scheerde nog een lichtbundel

over de kruin van de slaper heen. Het haperde

en bleef daar nog even staan. Die uil, ach die zat

in de es daar helemaal niet mee. 

Ik liep met haar

weer verder, ze had beet, een balletje, dat ik eerder

weg schopte. Dat mag hier, want het breekt de stilte

niet door. Zelfs de sneeuw, zo zachtjes wit lag het

deze donderdag lekker op het dek. 

Even later waste

op het journaal iemand de voeten van een crimineel

dat is heel gewoon op zo'n doodgewone dag waarop

het normaal lente is, maar vandaag dus niet.