Blokhut

Het is geen schril contrast om uitgewoond te bivakkeren in het bos.
De kleur van schaduwen te imiteren en pekzwart daarin te staan.
Er is geen eer in te behalen, hoe de schimmel door de gordijnen kiert.

Het zijn geen speelse woorden die de juiste snaar aan slaan op lichtharpen

wanneer een spoor van stof opveert in het ledige van de vervallen staat.

Hoe de vloer onder de voeten kraakt, zelfs daar dwars door de waarheid zakt.

De fundering van het geweten zich scheef aan de wand verveeld,

tot verkleuren toe toch nog steeds de kinderhand weergeeft.

Daar zat ik met duizend leugens en een daarvan was ik.

Observeerde duizend regels die nergens geschreven staan.

Niet in het venster in duizend scherven niet in het gebroken lijstje hier. 

We worden steeds mooier met wie we niet zijn. Dat stond

in mijn gedachten geschreven op de blinde muur. Verval

komt naar beneden zetten, inktzwart van sporen

dat later spierwit oplicht door de gebarsten vensters.

Ik wil niet houden wat ik heb, maar ook niet hebben

waar ik van hou. Een uitgeschonken verhaal van teveel

leestekens vervulde de ruimte rondom de oude ketel.

Alles dreef in decennia vergeten woorden. 

Het bos verstaat geen leugens. Het bos, de wilde bras van omgekomen reeën en

een vallende specht, kwam luidruchtig binnen door

de niets uitsluitende deur. Het geweten knaagde

bij iedere trede op de rottende vloerdelen. Het verwachten

ging gepaard met angst en beven wanneer de fundering het begaf

onder het gewicht van dit lichaam, torsend, beukend,

het liefst ook wortelend op oude grond.