Geen plek hier op aarde,

beschreef beter haar gemoedstoestand dan het ontboste deel. Waar zoveel eerder haar wortels lagen en houvast bood aan de kinderschare die uit haar schoot voortkwamen. Gedreven door de lotsbeschikking "het is volbracht"; zo onbevangen was de aarde.
-
-
-
-


Adam en Eva waren zij, togen hoog noordelijk. Om het geluk te halen opdat zij hun onrust achter konden laten waar het eerder in het leven omdraaide.
-
-
-
-
-


De maakbaarheid van de aarde waarin zij verdwaalde bleek een gekapte achterhaalde scheppingsdrang van het onhaalbare.
-
-
-
-

de vrouw

Haar lichaam toonde als een stemvork, sloeg nergens op of klonk. Op harde grond galmde haar ledenmaten in de schraalheid van het onthaarde lijf. Gerustgesteld speelde zij in uitstaande vork met diepe zuchten hoe ingenomen zij door menig man daar genomen was. Maar dan diende de stemvork eerst met ferme tik geluid tot stemmen aleer zij in de verleiding van weerbarstig verzet zich liet nemen tot onmogelijk beheren: met wat haar aangreep.

Geen man hield stand in haar ogen, en doofde alras in alle toonhoogten; enkel omdat zij slachtoffer wenste te spelen in het ontkleden. Ze had zichzelf teveel bevrijd met heren waaruit de zuiverheid van woorden haar verlieten met de stemvork op zachte zijde doofde in lauter herinneren. Hoe zij al hun instrumenten stemden tot zij weer vals klonk van verdriet en hen verliet. Nu met uitstervende klanken slechts de schim speelt achter een maskarade van de nymf die zij ooit was.

Haar lichaam uitgewoond en afgestorven gelijk een gevallen blad. Muziek voor dovenmansoren die zich nimmer meer te luisteren leggen aan haar schoot. Geen haard en huis wil haar nog bergen in verspeend verdriet: hoe man en kindloos zij verzucht. "Dat kinderjaren het enige dunne weefsel van haar eigen lust betrof en tot leven rest".Met deze schuldenlast geïnd aan opgelegd verstild verdriet moet zij verkommeren in zelf gekozen eenzaam vertier dat leven meer dan lust ook verinnerlijking verdient dan oppervlakkige bladmuziek. Waar zonder instrumenten niets mee overeenstemt dan de schoonheid van een ijskristallen geest.

een stekelige aangelegenheid

ik was nog onderweg over bospaden. Overwoog te gaan schrijven over stekelige heden. Iets bijtens bracht mij daar toe. Het stak niet zozeer in het oog, maar het oor beluisterde kramp.
al voortschrijdend bekroop mij het gevoel dat mijn fijnschrijver niet was voorbestemd om zelfs maar te overwegen mezelf hierin bloot te geven. Liever staar ik wezenloos met tegenlicht naar de schoonheid van de bottel. Die zo uitstekend oplicht dat zelfs ik vergat om verder me over stekelige aangelegenheden uit te laten dan met de hond, mijn trouwe vriend, die uitgelaten voor mij weg schiet. De zon stak schril af in laag strijk licht waardoor oogverblindend ik willekeurig een richting prikte uit het verschiet in schier onmogelijk begaanbare paden. Zelfs de tijden vergat waarin dit zich afspeelde. Alles liep zo als het goed afloopt met uitstekend weer, men vergeet wat men vergat en stak de handen in de zak, om te achterhalen waar of de pit zat in het doorlopen van eerdere prikkende afgesproken dwarsheden.