Uit niets blijkt mijn gelijk.

15 september 2006

De thallusman



De hoogvlieger speelt onbemand gevaarlijk spel. Hij kent zijn vluchtnummer als groeivorm grof ingericht tot overleven staal harde werkelijkheidszin, een glanzend gezicht zo hoog verheven. Zijn cockpit als fallussyndroom uitstekend vooruitstrevend. De wijde vleugelslag met kracht stijf gespreide een uitgevouwen waandenkbeeld.

Met enig gevogel van de zintuigen is hij gezagvoerder van zijn straalvoertuig aan de grond, of lager wal een afstandsbedieningsorgaan, stuwkracht vol van zijn lamellen. Hij plant een zonnebril voor het tegenlicht als evenwicht tot verder kijken op zijn neusbrug. Met het oog op vergezichten een powerplay van stuurknuppels en naar de knoppen, naar het schijnt zijn handwerktuigelijk instinkt.

Zijn secundaire stofwisselingsproducten zijn goed gezien uit het voortplantingsorgaan van snelheid ontdaan met paringsdrift. Thans gekoppeld aan de eicel is, het volgroeit met zachte doordringbaarheid.

In deze atmosfeer, een glasachtig lichaam gelijk, haar membraan in samensmelten van licht en lucht een zachte landing bij indalen voortgaan. Het vliegtuig was een speelwerktuig dat onverlet de goede zaak, naar de maan is gegaan als landingswerktuig. Het schijnt een onbemande vlucht geweest te zijn.

Over mij

Mijn foto
Als ik later dood ben wil ik dichterlijk zijn: Hemelsblauw verdichten in deze lijnen tot nagelwitte strepen. Los weer in de hoogte op vanuit het niets tot onvergankelijk leven. Tot dan toe leef ik me in de regel uit.

Volgers

Blogarchief