een perfecte avond

We zitten zo gezellig samen 

babbelen wat over namen na

drinken in gemeleerde glazen

elk voorkeur in gepaste mate

er wordt flink wat afgezoemd 

door ongenode disgenoten

met lede ogen zien wij avond 

schemer bezig in 

proost op 't ontgraven watergangetje op de kruin van een oud dijklichaampje

Hier schrijf ik met de dood achter m'n vodden nog maar even wat voor mn lieve vaderland zijn vuist weg. 

Het relaas; een oude geschonden dijklichaampje, een doodlopend straatje, een verzakt laantje voor veelal alleengaanden* dat nergens op uitkomt, dan een fietspaadje voor melkers (ooit) voorbestemd, maar nu voor in welstand levende paarden. 

Men komt hier veelal voorbijgangers tegen, zij die met gedachten zeulen zonder het te beseffen dat leeghoofdigheid daar niet mee ontstaat. Voorts schoorvoeten nog bazen en bazinnen rond met viervoeters, ik duidt vrijpostig de overzijde van de sloot in de dijkkruin vergraven wel aan als strontboulevard  voor welgestelden. Uiteindelijk is dit plekje, hier op aarde, ontsproten uit bittere noodzaak tot overleven van voor de dagelijkse kost rond- scharrelende verpauperde afgewezen dorpsgenoten. Wier bestaan uit kommer en kwel bestond ten dienste van herenboeren. 

Maar het lot wijst uit dat geluk niet louter en alleen welvaart edoch ook bestaat uit een ellendig heden. Kneuzingen uit het verleden, echtbreuken in het heden, of daar tussenin liggende relationele onwelvoegelijkheden. Hunker en smacht lessen smadelijke de dorst naar heerlijkheden. 

______

* (ik repte eerder hier aleens over alleenstaande mannen, maar het is meer dan dat. Ook vrouwvolk blijkt hier merendeels alleenstaand woongenot)